Wycieczka im. Pana Mariana

Sobota, 23 maja 2020 · dodano: 02.06.2020 | Komentarze 5

Jedziemy po nową skrzynkę o Pany Marianie.

Kozibród po drodze




I jeszcze taki kwiatek



Hmmm, w którą stronę? Trudna sprawa, bo na żadnym drogowskazie nie ma "Pan Marian".



Pierwszy postój skrzynka - walczymy o FTFa (First To Find), przekopiuję to co napisałem w logu skrzynki:

"Mieliśmy pełne sakwy wyposażenia, bo nie wiadomo co nam tam Werrona tym razem przygotowała... zabraliśmy:
- wodery - bo to w bagiennych rejonach lasu,
- spore ilości płynów przeciw komarom - niby komarów teraz nawet na mokradłach niewiele, ale ze względu na bliskość bagien może będą niezbędne,
- saperkę - ten atrybut łopatki był niepokojący,
- sprzęt wspinaczkowy - no bo gdzie ukryć w środku lasu skrzynkę bardzo dużą? Albo pod ziemią, albo wysoko nad ziemią,
- hamak i płachtę namiotową - skoro to nie jest szybka skrzynka, w razie czego jesteśmy przygotowani. by do końca weekendu,
- suchy prowiant i mokre picie - w ilości wystarczającej na czynności keszowe trwające cały weekend
Jak się okazało, część z tego sprzętu faktycznie się przydała.

No i jedziemy. Gdy byliśmy już o kilkaset metrów od kesza, mogliśmy iść idealnie za kukaniem kukułki, zamiast według wskazań GiePSa. Hmmm, sztuczna kukułka keszowa? Chwilę później na dróżce od kesza zauważyliśmy idące dwie postacie - no to po FTFie... ale, ale, przecież to Werrona w towarzystwie Stefana, kolegi Pana Mariana. Okazało się, ze byli odwiedzić Pana Mariana w tych leśnych ostępach. Chwila na pogaduchy i jedziemy dalej.

Dotarliśmy na miejsce, zrobiliśmy wizję lokalną co i jak, a potem do roboty... po jakimś czasie zwątpiliśmy, czy dobrze kombinujemy. Szybki kontakt z Werroną, która upewniła nas, że dobrze szukamy, tylko mamy się bardziej przyłożyć. No to lu... w końcu dostaliśmy się do kesza, a w 2-3 minuty później, ledwie namierzyliśmy logbook, certyfikat (a jednak FTF) i rzuciliśmy okiem na fanty, na horyzoncie pojawiła się jakaś postać tnąca na przełaj. Okazało się, ze to kolega lec (ależ często się ostatnio spotykamy)... ten to ma wyczucie, przyszedł idealnie na gotowe (no dobra, pomógł nam potem odłożyć i ponownie zamaskować kesza).

Lec również przyszedł wyposażony podobnie jak my, czyli wyglądał jak szeregowy w pełnym rynsztunku na karnym biegu (też dobrze zna kesze Werrony i wie czego się spodziewać), poza tym był zaopatrzony w psa tropiącego. W sumie faktycznie nie była to szybka skrzynka, zeszło się nam prawie dwie godziny, bo szukanie, schowanie i maskowanie, do tego odpowiedni wpis w logbooku (komiks o Panu Marianie wyjaśniający całą tę sytuację), a na dokładkę pogaduchy nad keszem. W końcu odłożyliśmy, zamaskowaliśmy i każdy ruszył w swoją stronę."


Nieco podkoloryzowałem, ale tylko trochę... bo co prawda woderów i sprzętu nie braliśmy, ale saperka, hamak i prowant (na jeden tylko dzień) się przydały. Poza tym faktycznie spotkaliśmy po drodze Werronę, faktycznie lec dotarł z psem (i drugą saperką!) dosłownie chwilę po tym jak wydobyliśmy skrzynkę, faktycznie byliśmy tam dwie godziny.

Zdjęć skrzynki, maskowania skrzynki, oraz z wydobywania skrzynki po prostu nie mogę tu wrzucić, bo czasem zaglądają tu geocacherzy, a nie chcę psuć nikomu niespodzianki i dobrej zabawy. Zamiast tego fotki robaczka, który spadł lecowi na głowę.





I jeszcze świerczek.



W zasadzie mieliśmy zdobyć jeszcze sąsiednią skrzynkę i jechać nad Rawkę... ale tyle nam zeszło przy skrzynce, że już nie mieliśmy na o czasu (nawet odpuszczając drugą skrzynkę). To znaczy dojechać byśmy dojechali, ale musielibyśmy od razu się zbierać, bo nie mieliśmy czasu do wieczora, tylko do deszczy które nadchodziły z zachodu.

Ostatecznie ruszyliśmy po skrzynkę w opuszczonej chałupce.




A potem pokręciliśmy się niespiesznie po okolicy.




Przejście przy stacji Jesionka.




Dziupla z małymi dzięciołami. To kolejna dziupla z pisklakami... ostatnio spotkaliśmy jedną, w której darły ryja, a dziś potem jeszcze trzecią. Tutaj na bank są dzięcioły, bo widzieliśmy przez chwilę łepek (chyba dorosłego), ale zaraz się schował.



Jedziemy dalej




Konwalijka dwulistna.




Na koniec jedziemy nową ddr-ką za Zalewem Żyrardowskim... to znaczy nowy jest środkowy odcinek ponad 400m, bo ok 1km przy zalewie powstało dwa lata temu, zaś ponad 500m od strony miasta w zeszłym roku. I wiecie co? Środkowy odcinek jest po drugiej stronie niż pozostałe odcinki, toteż dwa razy trzeba przeskoczyć na druga stronę. Jak dodamy slalomy przy skrzyżowaniach, zakręty pod kątem prostym (zwłaszcza przy zjazdach) i te debilne potykacze, to otrzymamy typowy standard ddr-ki Made in Poland (mimo , że z asfaltu i przejazdami rowerowymi).

Oto koniec pierwszego odcinka przy zalewie.



Zaraz trzeba przeskoczyć na drugą stronę.



I wracamy z powrotem.



Tu jest jeszcze lepiej - ddr-ka za przejazdem zaczyna się tam z prawej za barierką mostku i trzeba od razu wykręcić pod kątem mniejszym (!) niż 90 stopni. Toteż większość ścina skrzyżowanie, i korzysta z wjazdu ze środka skrzyżowania (to szare za linią przerywaną).