Nocny Rower #3: pod skrzydłami Bociana i Boeinga

Sobota, 26 lipca 2014 · dodano: 28.07.2014 | Komentarze 19

Na nocny rower pojechaliśmy nieco wcześniej niż zazwyczaj, bo też upał nie był aż taki nieznośny dzięki chmurom... ale jak chmury sobie poszły, to zaczęło się nagrzewać. Zaczęliśmy więc od bunkra w utrzymanego w gorących klimatach - Tobruk, o dziwo nie w piasku ale w prawdziwie tropikalnej dżungli (klimat się zmienia?)



Przemknęliśmy obok peronu 8 Warszawy Zachodniej... dawniej osobna stacja Warszawa Wola.




Dalej Odolanami do Włoch (a więc dlatego tak ciepło)... a oto do czego prowadzi zrobienie labiryntu na mało używanych bocznicach.






Tak dotarliśmu do wybudowanego kilka lat temu przystanku koljowego Aleje Jerozolimskie... obok istniejącego wcześniej przystanku WuKaDki. Niestety graffiti przy ławkach są coraz bardziej zasrayowane przez wandali, te bociany jeszce się jakoś trzymają, ale na kolejnych przystankach już niemal całkowicie zasrayowali...



Żeby podjąć, a potem odłożyć skrzynkę musieliśmy przeczekiwać ludzi... w sumie postój trwał prawie 30 minut, w międzyczasie coś tam wszamaliśmy, obfociliśmy bociany i pociągi - Elfy, EN57, a nawet radziecka Tamara (czyli TEM2 tudzież SM48). Perony i wiaty nagrzane, jest gorąco...





Jak odjeżdżaliśmy, akurat zachodziło słońce, a klimaty kolejowe powoli zamienialiśmy na lotnicze... Mercedes Benz, czy Boeing Bęc? Jako że w użyciu był pas startowy, którym samoloty wylatują nad Włochami (pewnie z powodu corocznego letniego remontu, zwykle startując przelatują nad Ursusem), był to już któryś z kolei samolot który nad nami leciał.




Ruszyliśmy na Gliniankę Fajansową... kilka lat się tu wybieraliśmy i co? Jak się wybraliśmy, to okazało się że niedawno ją zasypali i zostało w tym miejscu tylko kilka kałuż :-( Za to połazilismy sobie po krzakach wyższych od lavinki. Co prawda w krzakach jest nieco chłodniej niż na peronie, ale strasznie parno... chodziło się jak w tropikalnej dżungli, człowiek po chwili spływał potem.



W te okolice prowadziła bocznica kolejowa... ale ta cysterna i ciuchcia już stąd nie odjadą.





No dobra, ale miało już być bardziej lotniczo  a nie kolejowo... no to proszę - podstawa działa przeciwlotniczego (ponoć 75 mm Flak 97(f), ale trudno mi to zweryfikować czy w ogóle podać więcej szczegółow). A pikanterii temu miejscu dodawały latające nam nad głowami samoloty.




Ruszamy na Fort Okęcie, a tam takie oto znaki... myśleliśmy że może to jakaś ścieżka edukacyjna i oznaczenia prowadzące do pomnika ale nie, to parking lotniskowy, jak lecicie sobie samolotem to możecie tu zaparkować ;-) A obok fortu pomnik katarstrofy lotniczej, Tam robimy sobie pierwszą większą rozwałkę z kawą i kanapkami.




Samoloty latają nam nad głowami, bo jesteśmy dokładnie nad linią pasa... jak podjechaliśmy pod skrzynkę prawie na terenie lotniska tuż za końcem pasa, grupa spotterów z aparatami stała obok, co nieco nam utrudniało jej podjęcie... zwłaszcza jak jeden koleś do nas podszedł wysępić szluga i nie chciał uwierzyć że nie palimy.

A potem ruszyliśmy naokoło lotniska... w sumie zrobiliśmy półkole aż dotarliśmy na drugi koniec tego pasa.

- lavinka, stań pod tablicą.





Po drodze zahaczyliśmy o Fort Zbarż, ostatnio tu byliśmy w styczniu 2010 i trwała budowa szosy, tunelu kolejowego na lotnisko i diabli wiedzą czego jeszcze... okazało się że fort jest zalany jeszcze bardziej niż był, prawdopodobnie nasypy trasy itp zablokowały odpływ wód i spiętrzyły je jeszcze bardziej. Tutaj szukaliśmy trzech skrzynek, a na koniec zrobiliśmy sobie rozwałkę na trawie...

Ponieważ wracaliśmy tędy po 4-ej, to podjechaliśmy pod fort zrobić poranne zdjęcie. Poniżej dla porównania zdjęcia z 2010 (też byliśmy po nocy, więc zdjęcia tylko z bliska z fleszem).





Opuszczamy okolice lotniska i ruszamy nad torami na wschód... a tam znajdujemy skrzynkę w sweterku :-) Teraz co prawda są upały, ale w zimę z pewnością też jest jej ciepło.



Kręcimy się w okolicach toru wyścigów konnych Służewiec... co czuć ;-) Wbijamy się w Ursynów i oto jedna z przypadłości - asfaltowy chodnik i kostkowa śmieszka, zaś lavinka pokazuje jak się w takim miejscu jeździ.



Podjeżdżamy do skrzynki "Kolej Grójecka"... dla nas jako założycieli skrzynek na tej linii (ale bliżej Grójca), jest to punkt obowiązkowy. Okazuje się że jest to jedna z serii Ursynowska Ścieżka Edukacyjna (info). W środku znajdujemy zdjęcie (lepsza jakość tutaj a tu link z drugą fotką) i wspomnienie.




Ale samej skrzynki początkowo w ogóle nie mogliśmy znaleźć, w międzyczasie udało nam się nawet namierzyć tabliczkę uliczki Bocianiej (!)



Jedziemy dalej i jest kolejna skrzynka z tej serii - Czerwoniak, który niestety otynkowali (foto historyczne tutaj). A potem Lew... skrzynki niestety  nie znaleźliśmy, a stare totki są tu i tu.



Trochę się jeszcze kręcilimy po okolicy, znajdujemy parę skrzynek i robimy rozwałkę w nowym parczku koło Kopy Cwila. Okazuje się że zlikwidowali ogródki działkowe, ale krzaczków, drzewek itp nie wykosili tylko wytyczyli alejki, postawili ławki i można tam chodzić podżerać śliwki :-)

Na fotce tunel, którym się przebijamy na drugą stronę Puławskiej... w ogóle to jakaś koszmarna, trzypasmowa autostrada, do ego obok wielkie estakadowe skrzyżowanie, przebić się na drugą stronę na długim odcinku nie ma gdzie.



Plan wykonany (wszystkie skrzynki spisane odwiedzone, choć nie wszystkie znalezione), powoli ruszamy w kierunku pociągu... trafiamy do Włoch idealnie pośrodku dwugodzinnej przerwy między pociągami (byśmy mieli więcej czekania, gdyby nie myk na poranne zdjęcie w forcie Zbarż).





Ostatecznie jednak postanawiamy wsiąść we wcześniejszy pociąg do Grodziska i zapada decyzja nie czekać na ten do Żyrka, tylko przyciąć stamtąd już rowerami... po drodze ostatnie bociani akcent, bocian przeleciał nam dwa metry (może mniej) nad głowami. Słońce coraz wyżej i jak dojeżdżamy do domu (6:35) zaczyna się robić gorąco.

No to co, pora na kawkę... dwie kawki poproszę!