Reggae w Regetowie 3: Jaworzyna górom się kłania

Piątek, 12 sierpnia 2022 · dodano: 23.08.2022 | Komentarze 6

Letni deszcz po dachówkach szumi
Spać się kładzie każdy, kto umie zasnąć
Zasnąć, gdy pada letni deszcz
Rzeki się pod mostami cisną
Tysiące kropel drążą swe pismo na szybach
Na szybach kładzie cienie zmierzch

Jaworzyna górom się kłania
Spod obłoków szczyt odsłania
Pogoda będzie - jutro będzie ładny świt
Rozchmurzyła się Jaworzyna
Już nie płacze - śmiać się zaczyna
Pogoda będzie - jutro nie będzie smutny nikt

"Jaworzyna" - piosenka, którą bardzo rzadko można usłyszeć przy ognisku, bo jest przesąd że jak się ją zaśpiewa, to będzie lało. Wielką krzywdę zrobili takiej ładnej piosence. Kiedyś gdy byliśmy w Regetowie i lało od kilku dni, to bazowy stwierdził, że skoro i tak leje to jest wszystko jedno i on zagra Jaworzynę. Zagrał, zaśpiewaliśmy i następnego dnia było pogodnie. Gdy następnego dnia znów chciał zagrać, to ktoś nowy na bazie wykrzyknął, że nie można tego grać, bo będzie lało... na co my, że wręcz przeciwnie - lało, zaśpiewaliśmy i się rozpogodziło.


Poranna rundka rowerowa - było pochmurno i trochę mglisto bo deszczach z poprzedniego dnia.



Tam w tych chmurach jest Rotunda.



Jeden z licznych krzyży przydrożnych



Cmentarz wojenny nr 56 w Smerekowcu.




Główny krzyż, w którym umieszczony jest zapalnik pocisku artyleryjskiego.





A obok cywilny cmentarz




Cerkiew w Smerekowcu



Nasz namiot - po opadach poprzedniego dnai zdecydowaliśmy się przy pomocy tarpu powiększyć przedsionek, dzięki czego będziemy mieli większą przestrzeń na robienie bałaganu (no i rowery się schowa).



Później wybraliśmy się na Jaworzynę. Najpierw ruszyliśmy rowerowo w górę doliny, drogą przy której była kiedyś wieś Regetów Wyżny. Jedną z pozostałości po niej jest cmentarz (do tego miejsca był asfalt).




A na nim kaplica (czasownia).



Jaworzyna



A na regetowskich łąkach stado koni huculskich (w Regetowie jest stadnina).




Droga przez nieistniejącą wieś



Docieramy na Przełęcz Regetowską i tam kitramy rowery gdzieś z boku poza szlakiem. A ponieważ jest tam słowacki jar (prawie jak Słowacki Raj), to idziemy go zwiedzić... jak Kluska do niego wlazła, to sporo czasu w nim spędziliśmy. Oj ma Kluska zamiłowanie do jarów.





Biegacz urozmaicony - nic dziwnego, że spotkaliśmy go w jarze, bo wchodzi do wody by polować i pod wodą wytrzymuje do 20 minut. Gatunek występuje tylko w górach.



Prawą nogą w Polsce, lewą na Słowacji.



Wyłożyłem Klusce zasady numerowania i oznaczania słupków granicznych. A jak podejście zrobiło się ostre, to wędrowaliśmy od słupka do słupka.



Jawor (z lewej) przytulony do buka. Przytuliliśmy się i my do nich.




Gdzieś mi się obiło o oczy, czy uszy, że takie wykrzywione przy ziemi pnie, to efekt spełzania gruntu. Ale pewnie trzeba by to jakoś potwierdzić.



A to słupek główny rozpoczynający odcinek 222. Po stronie słowackiej ma datę 1920, a po polskiej 1923. To zdaje się daty w miarę ostatecznego ustanowienia granic.



Jesteśmy na Jaworzynie!



Widoczek, w dole widać Zalew Klimkowski, a w ostatnim planie górę Chełm.



Kluska targała na górę ukulele, bo postanowiła zagrać i zaśpiewać Jaworzynę na Jaworzynie. Przesądni nie jesteśmy.



W jaworzynie na Jaworzynie. Przynajmniej wiadomo skąd ta nazwa.




Idziemy jeszcze kawałek za szczyt, gdzie zanim  zacznie się ostre zejście jest kolejny słupek główny (1/221), granica zakręca, no i jest skrzynka po słowackiej stronie.




Na szczycie spędziliśmy chyba z półtorej godziny, ale w końcu trzeba było zejść. Powrót był dużo szybszy - grawitacja pomagała




O, prawdziwki. Ktoś tam na bazie nawet nazbierał grzybów, ale my w warunkach polowych nie bawimy się gotowanie grzybowych potraw.



Zjazd do bazy tez był szybszy, nie dosyć że głównie w dół, to jeszcze słońce nie przypiekało.



Kolejny rzut okiem na cmentarz, tym razem nie przepalony słońcem i bez takich dużych kontrastów.