Z Klu do Komorowa na egzamin

Poniedziałek, 22 czerwca 2020 · dodano: 03.07.2020 | Komentarze 6

Dziś jedziemy z Klu do Komorowa na egzamin na zakończenie pierwszej klasy... a to dlatego, że po półroczu uciekliśmy ze szkoły na edukację domową. Przy E.D. musi być szkoła prowadząca i my się zapisaliśmy do szkoły w Aninie, a placówka w Komorowie jest pod nią podczepiona.

Dlaczego przeszliśmy na edukację domową? Powodów jest dużo, przede wszystkim Kluska w zasadzie mogłaby spokojnie z obecną wiedzą i umiejętnościami zaliczyć drugą, albo nawet trzecią klasę (tu przynajmniej musiałaby się czegoś nauczyć, ale niewiele). Toteż strasznie się nudziła, twierdziła że wszystko jest łatwe i nudne. A mimo że nie miała żadnego problemu z nauką, wychodziła ze szkoły strasznie zestresowana i dosłownie wybuchała... poza tym Kluska wcześniej lubiła naukę, a jak zauważyliśmy, szkoła raczej do nauki zniechęcała. No i przez szkołę nie mieliśmy czasu na prawdziwą naukę (w formie zabawy, czy czytania książeczek popularnonaukowych).


InterRegio Warszawa - Łódź, czyli Kiblolino w barwach Polregio.




Nawiązując do zabawy z komputerem, Kluska narysowała w pociągu coś takiego (pokłosie tłumaczenia na czym polega układ binarny).

Hmmm, w której klasie są potęgi? Nie to, że Kluska jest jakimś geniuszem, po prostu ma permanentny kontakt z wiedzą (nie tylko z matematyką), a dzieci mogą się nauczyć wielu rzeczy dużo wcześniej, jak mają szansę... staramy się jej pokazywać różne, nawet trudne rzeczy, nie musi od razu w 100% rozumieć, nie musi sprawnie przeliczać, wystarczy że na początek mniej więcej będzie wiedziała o co chodzi.



A tu kartka, na której Kluska przeliczała liczby z układu dziesiętnego na binarny (i wyniki, które otrzymała od komputera).



Wysiadamy na stacji Parzniew, jest to najnowsza stacja na naszej trasie. Dobrze że jest już gotowa, to nie musimy wysiadać w Pruszkowi i przebijać się przez miasto, tylko możemy polecieć opłotkami.

Co prawda na egzamin obowiązuje strój dowolny, to Kluska ubrała się na galowo, znaczy w mundur.



Wiata jest nowa, ale kształtem nawiązuje do starych wiat na naszej trasie (niestety w Żyrku została wyburzona, ale bliżej Warszawy zostały  zachowane). Podobne można spotkać na linii otwockiej, czy w Wołominie



Elektroniczny rozkład jazdy, Kluska pokazywała nam jak to działa (bo już wcześniej miała okazję go testować).





Przejście podziemne, tutaj też kafelki jak w starych przejściach pod tymi skrzydlatymi wiatami.





I widok z zewnątrz.




Jedziemy, za ogrodzeniem widzimy konie, kucyki, wielbłądy... serio, po prostu mijamy siedzibę cyrku. Dalej na terenie wojskowym* pasą się jelonki... hmmm, jakaś nowy wymysł typu kawaleria na jeleniach?

*) - a dokładnie ośrodek reprezentacyjny MON na terenie pałacu i parku w Helenowie.



- Mniam, mniam, mniam, dobra trawa, ale soczysta po tych deszczach.



- No i co się gapią?



- Rany, jeszcze dostanę przez nich niestrawności, albo kolki.



Pruszków wita/żegna



Pomnik "Wyzwolicielom" w Pruszkowie. Niestety został wyszlifowany, a historia kompletnie wymazana... nie jestem zwolennikiem kompletnego usuwania reliktów PRL-u z przestrzeni publicznej, to też nasza historia, nawet zmieniając akcenty na pomniku, można częściowo go zachować, zwłaszcza że historia nie jest czarno-biała jak niektórzy by chcieli. Taki pomnik mógłby być przyczynkiem do dyskusji nad historią i jej różnymi niuansami.




Fotka sprzed kilku lat. Nawet zmieniając akcenty na pomniku, przynajmniej te toporne głowy żołnierzy można by jednak zostawić... zwłaszcza że był to nieco zabawny przykład płaskorzeźby z czasów PRL-u.

 

Jedziemy dalej, przy główniejszych ulicach  ddr-ką, a jak się kończy bocznymi uliczkami. Kluska nagle zauważa jeża. Zatrzymujemy się i go oglądamy, trochę miałem wyrzuty sumienia, że go stresujemy, ale jak się obrócił i wrócił do ogródka, to się ucieszyłem, bo dzięki temu nie kusiło go by wyjść na ulicę



Jesteśmy na miejscu. To w zasadzie taka szkoło-świetlica w postaci niewielkiego domu i ogrodu na tyłach.




Wstężyki gajowe, na... to chyba wapień ze skamieniałościami.



A to ogród na tyłach... teraz pusty, ale na początku dzieciaki sobie latały po ogrodzie, a jak ktoś wcześniej skończył pisać test, też wyskakiwał do ogrodu. Rany, jaka różnica w porównaniu ze szkołą, gdzie dzieciaki prawie nie wychodziły na dwór, nawet z klasy nie mogły wyjść i się wybiegać (Kluska dostała parę minusów za bieganie po klasie... w czasie przerwy! Ja od biegania po klasie mam ksywkę meteor), a starszych dzieciaków woźne nie chciały wpuszczać gdy wyszły podczas przerwy na boisko (my całe przerwy spędzaliśmy ganiając na boisku). No to nic dziwnego, że Klu wychodziła taka zestresowana ze szkoły i jak odchodziliśmy to stwierdziła że ucieka z więzienia.

Kluska na dzień dobry wywołała poruszenie, bo wbiła się schłopakom do bazy w krzakach, a potem pomogliśmy jej zorganizować kij (bo chłopaki mieli).



Klu trochę polatała z dzieciakami po ogródku, potem uczestniczyła z nimi w zajęciach, a w końcu był egzamin (jakiś test i angielski), załapała się też na obiad (żarłok jeden). My tymczasem sobie siedzieliśmy w ogródku.

Orzech laskowy



Kolonia tramwai, czyli kowali bezskrzydłych. Larwy na różnym poziomie rozwoju.



Ten z kropkami to osobnik dorosły (imago). Kluska stwierdziła, że to szkoła, a nawet przedszkole i jak znalazła jakiegoś dorosłego, to przynosiła na drzewo, bo było mało nauczycieli do opieki nad maluchami.



Poczwarka jakiejś biedronki... no właśnie, w kwestii edukacji przyrodniczej, Kluska ostatnio na placu zabaw pokazywała koleżance larwy i poczwarki biedronek.



A tu larwa... nie wiem czego, ale że pkrój nieco podobny do larw biedronkowych, to może być jakaś biedronka, albo jakiś chrząszcz z rodziny biedronkowatych.



I takie cuś



Stonoga, albo inny prosionek




I drugi, tylko większy



W pierwszych planach mieliśmy zamiar wracać do domu rowerowo, ale pogoda pokrzyżowała plany. Szczęśliwie udało się dotrzeć do Komorowa na sucho, potem tylko jakaś niewielka chmura z niedużym deszczem przeszła jak siedzieliśmy na miejscu  (ale naokoło krążyło sporo ulew), dopiero jak się zbieraliśmy przyszła ulewa. Przeczekaliśmy ją i  w niewielkim siąpieniu ruszyliśmy z powrotem na stację.

Im bliżej Parzniewa, tym gęściej padało i trochę nas zlało, ale prawdziwa ściana deszczu przyszła dopiero gdy schroniliśmy się pod wiatką na peronie.



Jak wracaliśmy pociągiem, to ponad połowę drogi padało, ale w Żyrardowie na szczęście nie, więc już na sucho dojechaliśmy do domu. Kolejna ulewa przyszła pół godziny, może godzinę po powrocie.